Nieuwe blog

Mijn nieuwe blog.

Laatste weken

Dag lieve mensen,

Sommigen onder jullie begonnen waarschijnlijk al te denken dat ik lui geworden ben. Anderen staken de schuld van een berichtloze blog  misschien op ‘iets beters te doen’… Al zal het grootste deel wel door hebben gehad dat de zomermaanden de drukste maanden zijn voor zij die in de toeristische sector werken. En ja, na een lange dag is er wel degelijk iets dat ik liever doe dan achter een scherm kruipen. Nietemin stak het soms wel dat ik jullie zonder nieuws moetst laten. Nu met het einde in zicht kan ik een paar gedachten en ervaringen met jullie delen.

De job is goed meegevallen. De uitdaging was er in de helft wel ongeveer af en ik zal ongeloofelijk blij zijn als ik eindelijke die laatste infomeeting heb uitgesproken, maar de positieve aspecten wogen ook zwaar. Ik denk dat ik kan zeggen dat ik zelden tegen mijn zin in een hotel heb gestaan. Ook al had ik dan het probleemhotel van het eiland.

Verder is het weer hier steeds excellent gebleven. Gisteren heeft het voor het eerst geregend sinds begin juni. Veel buiten zitten, op terrassen van restaurants meestal. Dat is iets wat je erg gemakkelijk gewoon kan worden, telkens uit eten gaan. Als ik niet, meestal op m’n eentje, in een hotel van mij eet, dan is gaan we wel op restaurant met enkele collega’s. We hebben zo onze favoriete adresjes en het is wel fijn om eens bediend te worden na een hele dag zelf dienstbaarheid betoond te hebben. Dat de appartementen hoegenaamd niet zijn uitgerust om te koken draagt er natuurlijk toe bij dat ik deze vaardigheid verwaarloos en voor het gemak kies. Ik mis het echter wel, zelf koken. De afgelopen jaren heb ik immers vaak en met veel plezier gedaan.

Wat ik echter helemaal niet meer gedaan heb sinds ik hier ben aangekomen en wat in Antwerpen bij wijze van spreken een deel van mijn lichaam, of persoonlijkheid was, is fietsen. En dat vind ik eigenlijk wel wat jammer. Met de auto sjezen als een Griekse Johnnie kan ik ondertussen wel als de beste. De combinatie veel restaurant-eten en (geen tijd voor) sport heeft gelukkig nog geen uitermate zichtbare sporen nagelaten. Maar het is wel tijd om terug wat actiever te worden. De sporten die ik hier wel kon beoefenen spreken dan weer wel tot de verbeelding. Normaal gezien haal ik volgende week mijn internationale duik-diploma en ik kan ook al een beetje kite-surfen. Wie weet blijf ik nog enkele daagjes langer om hiervan te genieten, maar normaal gezien ben ik eind september thuis. Wie een pintje wil gaan pakken, laat iets weten. Ik vermoed dat het Zeezicht of ’t Paters Vaetje nog steeds bestaan.

Living Day

Meestal spreken we na het werk met een aantal collega’s af om iets te gaan eten. Koken is er met een petieterig keukenblok spijtig genoeg niet echt bij. De keuze tussen Grieks, Italiaans en Chinees hebben Fleur en ik onlangs nog verruimd met Indonesisch.  Vaak drinken we daarna nog iets, eventueel tijdens een filmpje of een spelletje Junglespeed of poker. Als we uitgaan in de barstreet of in de oude stad dan vangt deze blonde jongen natuurlijk veel blikken. De wulpse meisjes staan in rijen aan te schuiven om zich in mijn armen te werpen en zijn zelfs bereid om op het badmatje te slapen om toch maar in mijn buurt te kunnen zijn. Hm. Nee dus, voor de geinteresseerden, het wilde en gewillige leven valt hier wel mee. Maar ik heb me voorlopig al goed geamuseerd. Ik heb bijna heel het eiland gezien en ongeveer alle uitstappen gedaan. Ook het uitgaan is dus tof. Ook al gaat het meestal over knappe mannen in mijn gezelschap. Met enkel homo’s en vrouwen in de omgeving kan dat al eens voorvallen. Ik klaag niet, zolang ik telkens met een andere vrouw kan luchen en/of dineren is het best goed voor mij.

Working Day

Opstaan doe ik doorgaans tussen acht en negen. Om tien uur sta ik dan in mijn eerste hotel om aankomsten van de vorige dag welkom te heten. Ik stel mezelf voor, antwoord op praktische vragen en geef wat algemene en historische (natuurlijk) informatie over het eiland. De mensen luisteren geboeid en uitermate gefascineerd. En net op dat moment ga ik naadloos over naar de verkoop van excursies. De klanten zijn laaiend enthousiast en willen elke dag op uitstap. Ik ben topverkooper van de maand en wordt in triomf rondgedragen door het bureau van de lokale agent. Hm. In werkelijkheid is mijn aanbod nogal schraal omdat ik in het zuiden van het eiland zit. Dus proberen we de commerciele vaardigheden aan te scherpen met de middelen die we hebben. Maar geen klachten in feite. Bovendien ben ik er in de eerste plaats om de mensen bij te staan. En daarom zetel ik een aantal keren per week in de lobby van mijn respectievelijke hotels. Meestal zit ik er dan wat te lezen in een goed boek. Nu al een tijdje in “In Europa” van Geert Mak. Zeer boeiend. Maar natuurlijk zijn er nog andere taken. Zoals luchthavendienst. Dan pik je de gasten met de bus op in de hotels en voer je hen naar de luchthaven. Hier hoort natuurlijk een afscheidsspeech bij. Die gebeurt gelukkig zittend want de bus is aan het rijden. Tijdens het aanschuiven aan de check-in onderhoud je de klanten en pareer je eventueel klachten. Vaak kies ik er gewoon een interessant koppel uit, liefst met kindjes, zodat het voor mij ook aangenaam blijft. Het enige nadeel is dat je dan soms persoonlijke vragen krijgt. Genre: “Hoeveel verdienen jullie eigenlijk?” Kuch. Zijn dat uw zaken? Als de ene hoop vertrokken is, ontvangen we de andere groep. Iedereen krijgt een welkomstenveloppe en wordt op de juiste bus gezet. En dan toeren we terug langs de hotels met een welomstspeech erbovenop. Eenmaal per week is er ook een kantoordag die alle administratie bevat en waarop de welkomstenveloppen gevuld moeten worden. Vooral dit laatste is oersaai werk. Maar om u geen verkeerd beeld te geven: er worden heel wat uren per week gedraaid. Volgende keer meer over wat er zich na die uren afspeelt.

Eerste indrukken

Rhodos, het eiland van de zon. Gelegen tussen de Egeische en de Middellandse Zee garandeert men hier meer dan 300 dagen per jaar zonneschijn. Desondanks herbergt het binnenland zeer veel prachtig groene plekjes. Maar ook op het vlak van cultuur is Rhodos een uitblinker.  Van het pittoreske dorpje Lindos tot de Middeleeuwse stad van Rhodos, flaneren doorheen een geschiedenis met stijl…

Voila, u heeft nu al zin om te komen. En bovendien meteen een kleine inkijk in mijn jobinhoud. En het is geenszins gelogen. Ondertussen heb ik al een aardig stukje van het eiland gezien en het kan heel erg mooi zijn. Ik schrijf ‘kan’ want het is en blijft hier natuurlijk erg toeristisch. Dus sommige betonnen nieuwbouw en grote stranden mijdt je best als je op zoek gaat naar rust en authenticiteit. Dat laatste vind je zeker ook als je eet waar de Grieken eten. De mezzedes op zondag, met de hele familie, zijn voortreffelijk.

De middeleeuwse stad van Rhodos is de best bewaarde ter wereld en erg aangenaam om in rond te wandelen. Ook de moderne stad is gezellige van schaal en heeft een leuke sfeer. En de zee natuurlijk. De laatste dagen is ze hier aan de oostkust zo glad als olie en vree goed van temperatuur. Aan de andere kant is altijd meer wind en daar wordt dan ook veel gekite- en gewindsurft. Dus dat staat ook nog op het programma.

Ik woon in Faliraki en mijn werkgebied strekt zich van daar uit tot een uur in het zuiden. Wat dus betekent dat ik heel wat kilometers doe in dat lelijke wagentje. Het is mijn overtuiging dat het perfect mogelijk is om van legoblokjes een steviger vehikel te bouwen. Als er dan een hoop 9Volt batterijtjes gecombineerd worden, moet de motor ook krachtiger kunnen zijn. Nu goed, we roeien met de riemen die we hebben. En een klein autootje is ook best handig want parkeren “mag” hier overal. Ook (dubbele) witte lijnen en snelheidsbeperkingen zijn relatief. Voor zover wegwerkzaamheden en rijstijl betreft is de Westerse beschaving toch zeker niet hier begonnen. Breek me de bek niet open.

De job zelf is nog onder evaluatie, maar het bevalt wel. Zoals alle jobs zijn er goede en minder goede kanten. Ik doe het voorlopig graag en het geeft ook veel voldoening als mensen je keer op keer vertellen dat ze content zijn. De klagers zijn ver in de minderheid. Een mooie verkoop is geen halszaak voor mij, maar het geeft ook wel een fijn gevoel. Bovendien is werken in de zon een weldaad op zich. Dat wist ik nog niet. De collega’s zijn ook erg fijn. Na enige deining in het begin is de sfeer zich nu aan het settelen. Europese collega’s van andere touroperators begin ik ook steeds meer tegen te komen. Dinsdag is er alvast een vette party voor alle reps, representatives, dus dat wordt goed denk ik. Een lokatie aan de zee met BBQ en open bar.

Mijn huisje is klein maar fijn en heeft een heerlijk geurende tuin. En een ezeltje om mee naar de winkel te gaan. Voor 1 persoon heb ik accomodatie voor enkele dagen. De enige camping schijnt opgedoekt te zijn, maar als ik mijn huisbaas vraag zal er vast een tentje in de tuin kunnen staan. Let wel dat de zomer bloedheet kan zijn… Voor de vluchten kijk je best op jetairfly.com of bij Thomas Cook. Ook Holland International en Arke zijn mogelijkheden. Als je een goedkope package zoekt (vlucht+hotel) moet je bij deze laatste twee zijn. Voor ander goedkope verblijfplaatsen kijk ik nog rond, maar hoe concreter de plannen, hoe beter ik kan kijken. Voor zij die flexibel kunnen zijn is het zelfs te riskeren een enkeltje te boeken. Weg geraak je wel op een of twee dagen. Ook kortere periodes kunnen erg goedkoop uitvallen. Vier dagen bijvoorbeeld kan je soms al vinden aan 100 euro heen en terug. Iedereen is dus welkom, ik entertain als het gaat maar verwacht geen hele eilandtour. De beste plekjes zal ik wel graag verklappen en Mezzedes op zondag gaan we zeker eten!

A new chapter

Ignore the name of this blog. Almost all of you have read or heard of it before. I’m not in the us of a anymore but it seems stupid to create an entire new blog. It also seems stupid at the moment not to have looked for a more timeless name back then. But anyway, here you’ll find some of my adventures on Rhodes, Greece.  For now it will be only this announcement since all of you just received an email.

Maybe one short story from the business. My colleague work on Tenerife last year. An old lady was waiting last at the lugageclaim. Finally a very big box rolled down the track. “What’s in such a big box?” my colleague asked. The old lady proclaimed: “Last year I couldn’t get my favourite Flemish TV-programs here on these damned Spanish TV’s, but now I brought my own. They don’t fool me!”

The Last Part

Oi! Ik ben exact een week terug thuis en de jetlag is uitgewerkt, het Belgische bier gesmaakt en de eigen maaltijden bereid. Good feelings! Omdat ik het jullie en mezelf verplicht ben, verhaal ik hier nog even de laatste gebeurtenissen van de afgelopen weken.

Vijf minuten in het water met surfplank en wetsuit en ik zie een fameuze haaienvin. Ik durfde zelf even geen vin meer veroeren dus dat spant de zenuwen wel even. Gelukkig was het zeer ondiep water en heb ik geen haaienactiviteit meer gemerkt. Een zeeotter kwam wel even in mijn buurt spelen. Het surfen ging nogal mak wegens platte golven, maar ik heb het nu eens gedaan, hé. De hottub nadien was ook zeer aangenaam…

Zaterdagmiddag een lift gekregen naar Monterey. Spijtig genoeg niet over highway One doorheen de Big Sur. Californië verdient sowieso een vervolgbezoek. Het wereldbefaamde aquarium kwam er maar wat mager uit en “dijk” was leuk, maar niet spetterend. ’s Avonds bleek dat ik maar weer eens roommates kreeg. Twee Hollandse meiden met wie ik de volgende dag een Whale-watchingtrip zou doen. Over de woeste baren voor vijf uur, drie bultruggen gezien, totdat nagenoeg iedereen ziek was en de helft moest overgeven. I managed to keep it all inside, fiew!

In Sunny Vale, middenin Sillicon Valley, was niet zoveel te doen. Zo snel mogelijk naar San Francisco dus. Een zeer mooie stad die wederom een vervolg verdient. De Redwoods in Sonoma County ten Noorden van Frisco zijn zeer mooi en gaven me de kans om mijn beentjes nogmaals te strekken op enkele beklimmingen. San Fran: schoon vrouwen, heel goeie atmosfeer en iets te weinig zon… Foto’s hier.

Pictures

Voila

Trivia

Iets dat ik in de vorige post vergeten te vermelden ben, en dat mijn onvrede met de Amerikaanse eetcultuur bijna helemaal goedmaakte. One World Everybody Eats. Een initiatief, alternatief restaurantin Salt Lake City waar enkel organisch eten wordt geserveerd, bio zogezegd. Je mag zelf beslissen hoeveel je betaalt, wat je de maaltijd waard vond. Of je kan een uurtje of langer vrijwillig meehelpen om je lunch of avondmaal te verdienen. De schotels zelf zou minstens een van mijn vrienden omschrijven als hippie-eten, en in zekere zin waren ze dat ook. Minder bekende groeten en kruiden, zonder enige smaak- of kleurstoffen, dus ziet het er soms iets minder uit. Het smaakte echter zeer goed. En, misschien wel het allerbelangrijkste. Het vulde me zeer goed, je mag zelf je porties kiezen, maar zonder dat m’n maagwand op springen stond. Iets wat bij een doorsnee all-you-can-eat-buffet of fastfoodmaaltijd wel eens durft gebeuren. Bovendien gaf het me energie voor de rest van de dag en voelde het zeer gezond aan. Ik at om vier uur en had na veel stappen en doen om twaalf uur nog geen greintje honger. Extraordinaire!

In ander nieuws heb ik hier ook enkele films bekeken en wil ik graag wat tips doorgeven. “Garden State” (met Nathalie Portman) is zeer aan te raden om te huren. Excellente film die door nagenoeg iedereen gesmaakt zal worden. Ik was van plan om “The Dark Knight” in Imax te bekijken, daarvoor is ie toch gemaakt, maar zag hem dan toch maar op een crappy scherm op een verloren avond in Denver. Wel zeer de moeite, de recensies liegen er niet om. Verder vermeld ik nog “Stardust” voor de liefhebbers van fantasy. Robert De Niro als homofiele piraat is geweldig.

Het laatste hoofdstuk van mijn reis is nu wel degelijk begonnen. Vanmiddag krijg ik surflessen, al vrees ik dat het niet geleerd zal zijn op enkele uurtjes. De Stille Oceaan is echter sowieso honderd procent genieten. Daarna richting Monterey, doorheen The Big Sur, alwaar ik Cannery Row eer zal betuigen (zie John Steinbeck). Al vrees ik dat het wederom een historische plek betreft die omgevormd is tot een toeristische attractie. En daarna het grote San Francsico. Eens benieuwd of ze de verwachtingen waar zal maken als favoriete voor vele Amerikanen. Maar terugkeren naar mijn eigen mooie Antwerpen zal ook deugd doen.

Foodie

Laten we het nog eens over het eten in de VS hebben. Over het algemeen laten de Amerikanen het adagium fast and cheap gelden. Dat dit een veelal lage kwaliteit met zich meebrengt is dan ook geen verrassing. Een Mexikaanse wist me te vertellen dat alle grondstoffen, groenten, vlees en zuivel, ook overmatig behandeld worden. Veel diepgevroren producten, wat natuurlijk voor de hand ligt als je honderden ketens hebt die telkens exact hetzelfde gerecht willen voorschotelen in een gigantisch groot land. Verder is er de voorliefde voor frituren die mij niet erg ligt en het feit dat een doorsnee schotel enkel groenten kent als garnituur. Natuurlijk vergt reizen meestal goedkoop, gemakkelijk en afhaal eten en krijg ik dus voornamelijk het onderste van de kan. Ik verlang er dan ook naar om zelf weer mijn potje te koken. Lucky bastard, my roommate!

Er zijn vanzelfsprekend lichtpuntjes in de vette, donkere lucht. Ik vermelde het reeds, maar het etnische voedsel is vaak, niet altijd, van goede kwaliteit. En mensen verwijzen me steeds naar San Francisco voor goed eten, in het bijzonder sushi en ander Aziatische schotels. Ook het Mexikaanse eten is in Californie opvallende beter van kwaliteit. Natuurlijk wil ik hier geen al te zwartgallig beeld schetsen van de smaakpapillen van de Amerikaan met een neus voor eten, de zogenaamde foodie. Het gaat er meestal om dat je weet waar je moet zijn, en obviously, dat je ervoor betaalt.

Wat mijn missie voor een drinkbaar biertje betreft, zal ik jullie niet langer de zegswijze onthouden die me toevertrouwd werd door mijn Oostenrijkse medereizigster in New York. Never drink beer or coffee in America. It’s like having sex on a boat. It’s fucking close to water. Voorlopig nog geen enkele Amerikaan tegengekomen die ze kende, maar ze waren ook nooit beledigd en beamen het meestal. Er rest me trouwens nog een kleine kans want mijn contactpersoon in de buurt van San Francisco is een kenner van microbrews. En hij woont in wijnstreek Sonoma-County. Hoewel mijn voorliefde, zoals sommigen misschien weten, uitgaat naar Franse, Italiaans of recent, Spaanse wijnen, kunnen hopelijk spoedig de Californische worden toegevoegd aan het pallet.